In memoriam: Rachel Corrie en een vooruitblik

Foto genomen door Joe Carr. Carr werkte met International Solidarity Movement (ISM) in Gaza en later met CPT in Hebron en At-Tuwani. Zijn serie foto’s waarin de bulldozer die over Corrie heen reed werd vastgelegd bleek onvoldoende om de bestuurder te veroordelen voor haar dood.

Door: Kathleen Kern

Het team in Hebron was geschokt toen zij in 2003 het nieuws hoorden dat Rachel Corrie door het Israelische leger was overreden met een Caterpillar bulldozer. Een aantal van ons hadden geweldloosheidstrainingen gegeven aan de eerste lichtingen van vrijwilligers van International Solidarity Movement (ISM) die naar aanleiding van de tweede intifada naar Palestina kwamen. Bij deze groep hoorden Rachel Corrie, Tom Hurndall die neergeschoten werd en wiens medische behandeling werd stopgezet en Brian Avery, ook neergeschoten en voor het leven getekend. Bijna allemaal hadden wij of onze vrienden wel eens voor een bulldozer gestaan, in een ultieme poging de vernietiging van een Palestijns huis te voorkomen. We hadden klappen gekregen van de politie, waren wel eens gearresteerd of vastgezet. Totdat Corrie stierf, geloofden we niet dat de soldaten daadwerkelijk over ons, onze vrienden of de Palestijnse huiseigenaren heen zouden rijden.

Als ik nu, zestien jaar later, zou horen dat soldaten opzettelijk met een bulldozer over iemand in Hebron heen gereden zouden hebben, zou ik, gezien de huidige situatie, minder geschokt zijn. Het aantal buitengerechtelijke executies dat in deze stad plaatsvindt, simpelweg omdat de soldaten nerveus worden van de aanwezigheid van Palestijnen, is beangstigend. Maar op dit moment zijn het de minder dodelijke zaken die me echt bezig houden; jonge Israëlische soldaten die Palestijnse professionals, veertigers en vijftigers, aanspreken als “walid” or “jongetje” wanneer zij het checkpoint passeren. Kan je je een andere plaats ter wereld indenken waar basisschoolkinderen regelmatig door een dik gordijn van traangas moeten passeren om van en naar school te komen? Het zijn niet eens de beelden van de kleine kinderen die een veilig heenkomen zoeken voor het traangas die me achtervolgen. Dat zijn de gezichten van de lachende soldaten. Lachend worden de installaties voor traangasgranaten volgeladen, klaar om op de kinderen af te vuren.

Vorig jaar schreef Adam Serwer een artikel voor ‘the Atlantic’ over het tijdperk Trump. De titel was; ‘The cruelty is the point’, de wreedheid is het doel. Niets is zo demoraliserend als wreedheid met als enig doel wreedheid, zoals wij zien wanneer de volwassen mensen in uniform er plezier in scheppen om kinderen en onze naasten in de oude stad van Hebron zo ontzettend slecht te behandelen.

Maar hoewel deze wreedheid hen die geven om de Palestijnen kan achtervolgen en zelfs verlammen, is dat niet wat het leven van Rachel Corrie mij geleerd heeft. Ik herinner dat ik haar berichten aan familieleden las en geraakt werd door haar optimisme en visie voor de toekomst. Het laatste bericht dat ze aan haar vader schreef, raakte mij in het bijzonder:

“Ook bedankt voor je acties tegen oorlogsvoering. Ik weet dat het niet makkelijk is, en waarschijnlijk nog veel moeilijker waar jij bent dan hier…

Ik heb een uitnodiging gekregen om op mijn terugweg via Zweden te reizen – dat moet wel goedkoop lukken. Ik wil graag uit Rafah vertrekken met een solide plan om hier weer terug te komen. Een van onze teamleden vertrekt morgen en door haar afscheid van de mensen hier realiseer ik me hoe moeilijk dat gaat zijn. De mensen hier kunnen niet weg, dus dat maakt het ingewikkeld. Ze zijn ook vrij nuchter over het feit dat ze niet zeker weten of ze nog leven als wij weer terugkomen.

Ik kan niet leven met het schuldgevoel dat ik zo gemakkelijk hierheen kan komen en het dan niet doe. Het is waardevol om je toe te wijden aan bepaalde plaatsen – dus ik zou graag een plan hebben om over een jaar weer terug te komen. Er zijn zoveel mogelijkheden, maar waarschijnlijk ga ik op de terugweg een paar weken naar Zweden – Ik kan mijn ticket omboeken en van Parijs naar Zweden vliegen voor iets van 150 dollar. .. Als je een idee hebt wat ik verder met mijn leven kan doen hoor ik het graag.”

Terwijl de bezetting door het Israëlische leger steeds beklemmender wordt, en het internationale activisten steeds moeilijker gemaakt wordt om de Palestina te bereiken omdat de Israëlische overheid hen niet toelaat, herinneren Rachel Corrie’s woorden ons eraan dat het Palestijnse verzet uiteindelijk niet afhankelijk is van buitenstaanders. Daarnaast wijst ze erop dat wij, net als haar vader, veel van dat verzet kunnen plegen vanuit onze eigen thuishavens. Door Rachel Corrie’s woorden worden wij eraan herinnerd dat hoewel wij ons serieus inzetten voor de bevrijding van Palestina, dat niet hoeft te betekenen dat wij onszelf te allen tijde serieus moeten nemen. Wij doen ons werk, bewust van de risico’s, maar er van uitgaande dat er een toekomst is. En zelfs wanneer wij niet zien hoe de huidige situatie kan veranderen, wij weten, dat deze zal veranderen.